Lęk przed skalpelem

 Spałam już, kiedy nagle obudził mnie niepokój. Przypominał ten, który czasami zdarza się ludziom przeczuwającym śmierć kogoś bliskiego. Logicznie nie było do niego żadnych powodów, a mimo to był silny i jednoznacznie wyczuwalny. Ściskał gardło, sprowadzał się do przeczucia, że stało się lub stanie coś strasznego, nieodwołalnego, choć jeszcze nie wiadomo, co.

Oczywiście, w takim momencie ma się nadzieję, że to tylko złuda, czy jakiś bzdurny wymysł, który zniknie tak nagle jak przyszedł. Człowiek stara się przekonać siebie o braku racjonalnych przesłanek, zamienić nieokreślony lęk na konkretny strach dający się okiełzać. Jednocześnie, jednak wie się, że nie da się oszukać wewnętrznej pewności, że tym razem instynkt nas nie myli.

 

W moim życiu, dwukrotnie byłam już w sytuacji podobnej do tej, która pojawiła się teraz. Nic ją wcześniej nie zapowiadało, a jeśli tak, to nie zauważyłam tego. Tym bardziej więć byłam przerażona. Ogarnęła mnie panika i nie wiedziałam jak sobie z nią poradzić.

Moje poczucie bezpieczeństwa, związane z najbliższą mi osobą zachwiało się. Może nawet zostało zburzone. Boje się, że cokolwiek bym zrobiła, jest już za późno. Doprowadziłam do początku końca pierwszy warunek mojego istnienia, bez którego nie będę potrafiła chyba funkcjonować.

 

Mam wrażenie, że grunt usypuje mi się pod nogami i chociaż nadal trzymam się czegoś, co wydaje mi się solidne i mocne,  i tak mam wrażenie, że lada chwila runę w przepaść i nie pomoże to, że udaję silną i niezależną. Nie jestem gotowa na to, co może mi się zdarzyć. Nie ma we mnie ufności. Jest tylko przerażenie, samotność i poczucie przegranej.

 

Nie wiem, dlaczego zawsze prowokowałam los, igrałam z własnymi uczuciami nie przyznając się do tego, co dla mnie naprawdę istotne. Zachowywałam się tak jakbym musiała zniszczyć każda dobrą rzecz, która mi się zdarza, by udowodnić sobie, że i tak mi się nie należy.

Byłam lekkomyślna - tam gdzie w grę wchodzą prawdziwe uczucia - i bardzo poważna w błahostkach bez znaczenia. Ciągle maskowałam się, udawałam kogoś, kim nie jestem i nie byłam by, broń Boże, nie odkryć przed sobą i innymi słabych punktów, w których można mnie zranić.

Za stosowanie tego mechanizmu obronnego płaciłam wysoką cenę. Dobrowolnie, już na starcie, decydowałam się na przegraną i rezygnowałam z tego, co jest dla mnie ważne czy wręcz niezbędne. Poddawałam się bez walki.

 

Bałam się i boję się.

 

Moje małżeństwo do tej pory skutecznie otulało mnie kokonem bezpieczeństwa. Był podstawą stabilizacji i wiary w niezmienną, optymistyczną przyszłość u boku partnera na całe życie. Wydawało mi się, że mam osłonę przed samotnością i nie muszę już lękać się niczego, bowiem mąż daje mi gwarancję, na to, że razem na pewno sobie poradzimy.

Nigdy nie myślałam o tym, co będzie, jeśli on mnie zostawi. Lub jeśli zaistnieje sytuacja, w której mimo mobilizacji wszystkich argumentów, pozytywnych uczuć i doświadczeń wspólnej połowy życia, dalszy, symbiotyczny związek będzie niemożliwy.

 

Czy ja jestem na to przygotowana? Czy sobie z tym poradzę?

 

Nie potrafię być sama. Nie muszę mieć znajomych, ani nawet przyjaciół, ale muszę być, w intymnej bliskości, z osobą, na której mogę polegać, którą kocham i która mnie kocha. Bez tego czuję się jak w koszmarnym śnie, w którym jestem uwięziona na wieczność w jakimś pozbawionym światła pokoju bez okien i drzwi, na kompletnym bezludziu, bez jakiejkolwiek szansy na odnalezienie, albo jak człowiek na stole operacyjnym, który nagle zdaje sobie sprawę z tego, że nie jest w stanie poruszyć żadną, najmniejszą nawet częścią ciała i dać jakiegokolwiek sygnał świadczący o tym, że wbrew pozorom znieczulenie nie działa, pacjent ma pełną świadomość czucia i powoli zdaje sobie sprawę, że ma przed sobą długie godziny tortur, jest ubezwładniony i absolutnie nie ma żadnej możliwości na zmianę sytuacji.

 

Teraz czuję się właśnie tak, jakbym czekała na pierwsze cięcie skalpelem...

4 comments Bez kategorii