Rzeczywistość upozorowana

Dzisiaj miałam w końcu pójść do "Studia Gali" – podnosić ciężarki i trenować "brzuszki". Nie poszłam. Przez kilka porannych godzin nie mogłam się oderwać do wiadomości w telewizji. Gdyby nie suczka Luna, która od dłuższego czasu drapaniem drzwi domagała się wyjścia na spacer pewnie nadal tkwiłabym przed telewizorem, albo ekranem komputera.

 

W Ramat Ganie, na zewnątrz nic się nie zmieniło. Zwykły, słoneczny dzień. Matki bawią się z dziećmi na placu zabaw, ogrodnik równo przycina trawę, dwóch panów rozmawia o zbliżającym się Mundialu.

Jakiś przechodzień tłumaczy komuś przez telefon, że "oni (działacze pokojowi na statku) czekali na żołnierzy uzbrojeni w noże, jednemu z nich wyrwali broń i zaczęli strzelać…, więc nasz wojsko też strzelało…"

 

Kilka lat temu, kiedy mój syn, obywatel Polski o statusie "stałego mieszkańca Izraela", nieposiadający wtedy – jako syn gojki – prawa do obywatelstwa izraelskiego, dostał obowiązkowe powołanie do wojska, cała rodzina zastanawiała się nad wyborem jednostki. Zdecydowaliśmy, że najlepsza będzie Marynarka Wojenna. Jak do tej pory było tam najbezpieczniej i w moim przekonaniu - najmoralniej. Poza tym Mashi zawsze lubił morze i nawet trenował pływanie.

 

 31.5.2010. Izraelski okręt wojnny tuż przed wypłynięciem w morze

 

Dzisiaj, kiedy patrzyłam na zamazane sylwetki żołnierzy na statku bojowym wyruszającym naprzeciw konwojowi 6 statków z działaczami pokojowymi na pokładzie, nie mogłam uwolnić się od myśli, że mój syn mógł być jednym z nich. Może byłby ranny? A może byłby tym, który na rozkaz zabił? Jak wtedy bym się czuła - ja, gojka, przez przypadek wyrzucona na ląd Ziemi Świętej? Przecież miało mnie tu nie być. Mojego syna też nie. Nigdy nie chciałam wyemigrować z Polski, ale też nikt mnie z niej nie wyrzucił, jak zdarzyło się to moim znajomym Żydom. Nie mogę powiedzieć, że moja decyzja o zamieszkaniu w Izraelu była to do końca świadoma i przemyślana. Ot, zdarzyła mi się. Dostałam ją w podarunku z mężem Izraelczykiem.

 

Przed ślubem dwukrotnie przyjeżdżałam do Izraela na jakiś czas. Za każdym razem wyjeżdżałam z przekonaniem, że nie mogłabym mieszkać w kraju, w którym sprawdza się torebki przy wejściu do centrum handlowego a autobusy pełne są uzbrojonych żołnierzy.

Ten ostatni raz był szczególnie dramatyczny. Amerykanie wkroczyli wtedy do Iraku, a arabskie rakiety spadały na Izrael. Jedna z nich zniszczyła dom, w którym urodził się mój mąż, na ulicy Asaf, w Ramat Ganie.

Nie chciałam się okazać tchórzem, więc zamiast wyjechać razem z innymi turystami przed wojenną zawieruchą zostałam.

- "Nic nie będzie. Oni tylko nas tak straszą" – przekonywał mnie mój przyszły mąż. A ja mu wierzyłam.

Kiedy zawyły syreny i zaczęły spadać bomby, sierdziłam sama w pustym mieszkaniu (Eyal został z dnia na dzień powołany do wojska i nie mógł nie pójść), w pustym budynku (większość mieszkańców najbardziej zagrożonego Gusz Danu wyjechała z miasta), z maską gazową na twarzy. Modląc się i płacząc obiecałam sobie, że kiedy się to wszystko skończy wyjadę. Nie będę mieszkała w szalonym Izraelu, w którym wojny zdarzają się regularnie i mówi się o nich jak o prognozie pogody na najbliższe lato. Mój mąż, jeśli chce, niech zamieszka ze mną w Polsce…

Tak miało być. Życie było jednak silniejsze ode mnie.

 

Kilkakrotnie podczas moich 20 lat w Izraelu zastanawiałam się czy nie uciec. Najgorzej było chyba wtedy, kiedy terroryści za obiekt ataku wybrali izraelskie autobusy. Ja jeździłam nimi codziennie do pracy. Wsiadając robiłam rachunek sumienia i żałowałam za grzechy, wychodząc zaś dziękowałam za życie.

- Dlaczego nie wyjeżdżacie z Izraela? - dopytywała się moja rodzina. -  Przecież tam jest wojna – dodawali rozsądnie, a ja, mój mąż i moje dzieci przyznawaliśmy im rację. Mimo to pozostaliśmy. Dlaczego? Nie z wielkiego patriotyzmu – przynajmniej nie ja - tylko z przyzwyczajenia, z poczucia solidarności i banalnych faktów - nasze życie: dom, praca, szkoła, ulubiona restauracja, drzewo, pod którym lubię siadać i moim przyjaciele byli w Izraelu. Jak mogliśmy ich zostawić? Poza tym byliśmy optymistami. Wierzylimy w pokój, w zmianę na lepsze, w rozsądek i nawet był taki czas, kadencji Icchaka Rabina, kiedy zaczęliśmy wierzyć politykom…

 

Codziennie żyję iluzją uporządkowanej rzeczywistości. Posyłam dzieci do szkoły, chodzę do restauracji, spaceruję z psem, czytam książki i piszę blogi o błahostkach. Wczoraj wieczorem wzruszyłam się w teatrze przemijaniem i artystyczną śmiercią. Dzisiaj rano śmierć niewinnych ludzi stała się rzeczywistością kraju, w którym żyję, mimo, że oglądnęłam ją w telewizji.

Czy ja jestem za nią odpowiedzialna? Czy nadal mogę mieć nadzieję na pokój, kiedy w odpowiedzi na apel, Hanin Zoabi (przebywającej na statku członkini parlamentu izraelskiego): "Żołnierze Marynarki Wojennej Izraela. Mamy zabitych i rannych w stanie krytycznym. Nie strzelajcie do nas. Pomóżcie nam. Jesteśmy cywilami" – armia kraju, którym mieszkam kontynuowała atak?

 

Co mam zrobić? Jak zaprotestować?  Jak zmienić rzeczywistość, w której przyszło mi żyć, bym ja i moje dzieci nie musiały czuć się zawstydzone tym, że są Izraelczykami?

Czy można przerwać błędne koło nienawiści i przemocy? Opamiętać się zanim będzie za późno? Czuję się bezsilna, ale czy naprawdę taka jestem?

 

 

16 comments Bez kategorii