Wróżbita prawdę ci powie?

Z całych sił pcham żelazną bramę prowadzącą do ogrodu wróżbity w warszawskiej dzielnicy Radość, a ona ani drgnie.
- Silniej! – krzyczy z ganku drewnianego domu przystojny, brodaty pan w średnim wieku. Znów próbuję. Bez rezultatu.
Czyżby to drugi Edison – myślę – podłączający furtkę do pompy tłoczącej wodę i wymagający od gości 20 litrowego jej wydobycia przy każdorazowym otwieraniu bramy? A może to symboliczna wróżba na początek mojej tarotowej inicjacji?
- Trzeba było mocniej – instruuje mnie znany, warszawski tarocista, etnograf i antropolog kultury, w jednej osobie, pan Jan Witold Suliga, wpuszczając do ogrodu zdecydowanym szarpnięciem furtki.
- Proszę wejść - wróżbita obrzuca mnie spojrzeniem - chyba przenikliwym, bo inne, w jego akurat przypadku, byłoby lekko nieprofesjonalne, niegodne odkrywcy ezoterycznych światów, znawcy mandali – reintegracji ciała, duszy i ducha - człowieka, "który odkrył sekretny kod tarota marsylskiego".

 W pokoju, w którym siedzimy, z piękną drewnianą podłogą i widokiem na majowy ogródek, nawet gdybym za chwilę nie miała dowiedzieć się sekretów swojej przyszłości i tak byłoby mi ciekawie: rzeźby, statuetki, oryginalna ceramika, maski z całego świata, napisy w egzotycznych językach, fotografie, przedmioty kultu różnych religii, rysunki, książki głównie o symbolach, tematyce mitycznej, religiach, kabale oraz strzegące wszystkiego anioły, różnej wielkości, koloru i formy - budzące zainteresowanie rękoma, które je zbierały. A te właśnie tasują powoli karty.

- 200 zł. poproszę – rozpoczyna seans tarocista i na pytanie czy mogę go nagrywać, zdecydowanym głosem nie zgadza się proponując jednak w zamian kartkę papieru i długopis.

Przez pomyłkę, mającą jednak znaczenie, wybieram dwie, zamiast jednej karty i zaczyna się odkrywanie mojej przyszłości. Padają pytania o zawodowe projekty, pieniądze, rodzinę, miłość. Podpatrujemy się wzajemnie - ja, by o nim napisać, On – by odczytać mnie z kart. Staram się podpowiedzieć kartom kierunek naszej rozmowy, a mimo to tarot wzbrania się pokazać obecność dwójki moich dzieci, za to bez najmniejszej żenady wyjawia ewentualny romans mojego męża i to niewykluczone, że nawet z mężczyzną…
- Ja homoseksualistą? Mam romans?!!! – mój mąż, zapytany o zdradę oburzony wzbrania się przyznać. Nie chce potwierdzić wiarygodności tarota i w ostrych słowach opowiada się po stronie niewierzących sceptyków.
- Ależ wy jesteście naiwne, kobiety!!! – kręci z dezaprobatą głową na zakończenie rozmowy. Niestety, akurat to twierdzenie nie może być dla mnie w 100% przekonywujące, bo skoro ma rację i faktycznie "naiwne", to w stosunku do kogo? Wróżbity czy własnego męża?

Zaginione w tali kart dzieci pojawiają się w chwili mojego przyznania się do nich. Akurat, jeśli chodzi o nie i o mnie, nie mam wątpliwości. Nie posądzam o grzech cudzołóstwa moją sąsiadkę, czarnooką piękność z Maroka, na pewno wartą grzechu niejednego mężczyzny (choć, jeśli już, to wolę jednak męża innej pani).
Córeczka – wyszła wróżbicie śliczna, mądra i zdolna. Nie wiem czy wolałabym to stwierdzenie, jako konsekwencję układu kart czy może zdolności do obserwacji pana siedzącego naprzeciw mnie, faktem jednak jest, że obojętnie jak było, akurat ta część wróżby mile łaskocze moją próżność.

Syn – według tarota (czyżbym na tym spotkaniu wydała się aż tak asertywna i pewna siebie?) - jest mniej wyraźny, niezdecydowany, podporządkowany płci przeciwnej i przygnieciony osobowością kobiet z nim związanych, co raczej nie do końca się zgadza, mimo, że Mashi specjalnie dla swej ostatniej miłości, zawsze przed jej odwiedzinami u nas, odkurza, zmienia pościel i nawet myje podłogę – niestety, tylko w swoim pokoju, do którego zaprasza Eden na romantyczne weekendy we dwoje, nie licząc "wypadu" do rodzinnego stołu i na nic nie zdaje się moja argumentacja: "synku, czy zdajesz sobie sprawę z tego, że aby wejść do Twojego pokoju, Eden musi najpierw przejść przez korytarz, a potem przez duży pokój, będąc zaś spragnioną czy głodną, wejść do kuchni, a potem może nawet odwiedzić nasze toalety? Poza tym, wyobraź sobie, że Twoja dziewczyna chcąc powiedzieć: "dzień dobry" twojej siostrze, wchodzi do jej pokoju, a potem może nawet zagląda do mojego…więc, niewątpliwie korzystniej dla waszego związku byłoby gdybyś nie ograniczał się do sprzątania swojego pokoju, ale od razu sprzątnął całe mieszkanie. Przecież stać Cię na fantazję i rozmach?!"

Do interesów absolutnie się nie nadaję. Pieniędzy w kartach też nie mam, ani wielkich sukcesów czy ekscytujących przygód. Mam za to sporo przeszkód i kłód pod nogami (no cóż, któż ich nie ma?) Do końca życia będę z tym samym mężem, jestem nadwrażliwa i to utrudnia mi życie (święta prawda!), jeśli będę ciężko pracować, dokładnie ustalając i wykonując plan, tudzież upłynie sporo czasu, to otrzymam szansę na powodzenie; muszę stać się prawdziwą partnerką dla mojego męża (hmm, to raczej ja jestem dominująca w tym związku i inicjująca zmiany oraz przekonywująca do decyzji) a moja zawodowa przyszłość nadal jest niedopracowana (chyba dokładnie tak jak ja sama).

 
Na kartce z seansu, która w moich wyobrażeniach zapełnić się miała określeniami typu: wielka wygrana pieniężna, niesamowite szczęście, dom z dużym ogrodem, obiecująca kariera, pozytywne zmiany, ciekawi ludzie, fascynujące życie - napisałam zaledwie kilka słów, które wydawały mi się warte zapamiętania: "konieczne kontrargumenty dla przeciwników, możliwe, że jest szansa na zmianę, jaka może się nie powtórzyć, powrót do punktu wyjściowego, ja i mój mąż - spółka wieczysta"...

Pierwsze spotkanie z tarotem rozczarowało mnie. Nie miało w sobie rewelacji, ani klarowności, nie przekonało mnie do czerpania pomocy z wiedzy astrologów, wróżbitów i jasnowidzów. Możliwe, że faktycznie, tego dnia karty nie chciały powiedzieć mi zbyt wiele, a może mówiły, tylko ja ich nie słuchałam?
Jednak sama osoba tarocisty – zaintrygowała mnie pozytywnie. Szczególnie swoją aurą - zadowolonego z życia mężczyzny, opanowanego, pewnie stąpającego zarówno po ziemi jak i po świecie ducha, świetnego buissnesmana z doskonałym PR, zrelaksowanego, pogodnego i łagodnego, dobrego obserwatora o wysokim poziomie inteligencji emocjonalno-społecznej i intuicji.

Najchętniej, zamiast seansu tarota, w ramach terapii, posiedziałabym wraz z wróżbitą w jego ogrodzie na trawie, od czasu do czasu przeciągając się leniwie i rozprostowując podwinięte pod siebie nogi, potem zwinęłabym się w kłębek leżąc na kocu pod drzewem i słuchała opowieści o ludziach i zdarzeniach, miejscach i emocjach, śmiała się z anegdot i sama też opowiadała. Może nawet wypiłabym kieliszek wina, albo i dwa, coś przekąsiła, pogłaskała psa. Nikt by się nigdzie nie spieszył, a godzinny przechodziłyby jedna za drugą zupełnie niezauważalnie i za darmo. W takie majowe południe, zrelaksowana i beztroska na pewno szczegółowo wymyśliłabym optymalną wersję swojej przyszłości i nawet w nią uwierzyła. Zapamiętałabym ją w kartach tarota – tak jak zapamiętuje się teksty i obrazy w komputerowych programach - a potem poprosiłaby ponownie o powróżenie. Odkryłabym wtedy swój magiczny czas przyszły, o formie złożonej, zależnej (tylko ode mnie), właściwej i dokonanej.

Jan Witold Suliga:

http://ctud.blox.pl/html

32 comments Bez kategorii