Polskie drogi w Tel Awiwie

Od kiedy pojawił się na rynku wydawniczym „Izrael oswojony” niektórzy czytelnicy postanowili wpisać „Gojkę z Izraela” w plan swoich wycieczek do Tel Awiwu. Miałam już okazję wypić kawę z izraelską parą emerytów i Polakiem, byłym mieszkańcem Międzyrzecza, który będąc małym chłopcem pewnej Wigilii spytał się skąd w domu babci jest taki ogromny, drewniany stół i cisza jaka zapadła po zadanym pytaniu tak go zaintrygowała, że dopóty nagabywał babcię, aż ta opowiedziała mu historie o ludziach którzy nagle zniknęli z miasta, a których on, będąc już dorosłym mężczyzną, postanowił odszukać w świecie i przyjechać na spotkania z nimi aż do Tel Awiwu.

Dzięki książce poznałam miłą parę idealistów i społeczników z Łodzi, którzy zmianę świata na lepsze postanowili zacząć od siebie i żydowskiego cmentarza w Łodzi, którego woluntarnie i regularnie sprzątają, zaś w wolnych chwilach starają się spotkać z młodzieżą izraelską przyjeżdżającą do Polski i opowiedzieć jej o Polsce i Polakach.

W ostatnią sobotę wieczorem, wykorzystując przerwę w opadach deszczu, umówiłam się z parą młodych czytelników z Warszawy (rodem z Przasnysza). W tym czasie stolica Izraela odcięta była od reszty kraju z powodu „tsunami śniegu”, czyli 50 cm warstwy śnieżnego puchu, która zasypała ulice i drogi dojazdowe do stolicy; dziesiątki tysięcy rodzin pozbawionych było prądu, a więc światła i ogrzewania; setki zwolenników śnieżnej turystyki zakorkowała się na długie godziny na drogach prowadzących do miasta Dawida; a mój znajomy dziennikarz z Polski, który akurat znajdował się w Jerozolimie, z zachwytem pisał do mnie, że nareszcie ma „Ścianę Płaczu” prawie wyłącznie dla siebie, co poświadczyć mógłby pewien jegomość, który niedaleko od niego, przewracając się w zaspę śniegu z radością zakrzyknął: ”Tak, kak w Jewropie”!

Ulice Tel Awiwu, zwykle ożywione o tej porze, tego szabatowego wieczoru były prawie puste. Izraelczyków odstraszył ziąb, płynące chodnikami podeszczowe rzeki i czarne chmury, które nadal groziły ulewą.

Stałam nieopodal skrzyżowania Bograszow i Pinsker (tutaj akurat umówiliśmy się, ale nie sprecyzowaliśmy na jakim z czterech rogów oddzielonych od siebie światłami). Intensywnie wypatrywałam pary, z która miałam się spotkać, a którą znałam wyłącznie z maili i z głosów w słuchawce. Liczyć na to, że oni pierwsi mnie rozpoznają chyba nie za bardzo mogłam. W książce są co prawda moje zdjęcia, ale Kaśka Sikora tak pięknie fotografuje, że wyglądałam na nich – hmmm – jakby to powiedzieć – na lepszą stroną samej siebie, której ja jeszcze w sobie nie znalazłam, ale Kaśka potrafiła wykreować.

 Czułam się jak na randce w ciemno.

Nieliczni przechodnie nie zwracali na mnie uwagi i nikt z nich jakoś nie pasował do moich wyobrażeń o ludziach, z którymi miałam się spotkać. Pięć minut przed wyznaczoną godziną mignęła mi przed oczami częściowo zasłonięta parasolką para: ona blondynka, on szatyn, oboje ok. 25 lat. Niczym Mata Hari starałam się zza ich pleców dosłyszeć w jakim mówią języku. Tuż przed przejściem dla pieszych byłam pewna: po polsku! – Ucieszyłam się, że udało mi się ich wytropić nie będąc samą zauważoną, po czym śmiało pociągnęłam za rękaw kurtki szykującego się do przejścia jezdni chłopaka.

- Dzień dobry! Ela Sidi – jestem – przedstawiłam się na środku skrzyżowania wyciągając kurtuazyjnie rękę na powitanie. Imienia chłopaka ze zdziwioną mina nie dosłyszałam.

- Ela Sidi – ponowiłam przedstawianie się dziewczynie, tym razem głośniej. „Blondynka” zrobiła minę typu tej, jaką robi się, kiedy będąc za granicą nagle słyszy się, że ktoś mówi specjalnie podniesionym głosem w tym samym języku co my, dając wszystkim wokół do zrozumienia, że pomiędzy nim a nami zawarty jest jakiś specjalny pakt przyjaźni i porozumienia wynikający z faktu pochodzenia z tego samego kraju.

 - Grażyna – przedstawiła się dziewczyna, która miała być Natalią i z politowaniem dodała tonem oznajmującym – pani też z Polski.

- Oj, przepraszam! Chciałam się wytłumaczyć, ale rodacy śpieszyli się, więc powiedziałam im tylko „do widzenia” i wróciłam do swego punktu obserwacyjnego pod markizą sklepu.

Kolejna para przeszła obok mnie. Uważnie obejrzałam chłopaka nie rwąc się tym razem do podsłuchiwania. Nosił kurtkę z „Castro”. Miejscowy – osądziłam. Miałam rację. Para przeszła na drugi kraniec skrzyżowania i tam spotkała się z inną parą, wymieniając serdeczne pozdrowienia i intensywnie o czymś rozmawiając.  W momencie, w którym już chciałam oderwać od nich wzrok, aby tym razem nie być posądzoną o to, że nie tylko nagabuję turystów z Polski w deszczowy dzień na ulicach Tel Awiwu to i podglądam Bogu winnych ludzi spotykających się na randkę na dwie pary, wyższy z dwóch mężczyzn pomachał do mnie ręką.

Udawałam, że nie widzę. Stałam bez ruchu jak przystało na stateczna panią, która nie podsłuchuje ludzi, nie zaczepia ich na ulicy, nie umawia się z nieznajomymi i nikomu nie wymachuje ręką. Chłopak jednak nadal machał. Może mu zimno – pomyślałam - i robi ćwiczenia rozgrzewające?

Para oceniona przeze mnie jako „Izraelczycy” pożegnała się z parą „machającego chłopaka” i towarzyszącej mu dziewczyny. „Machający młody człowiek” nie tylko, że teraz machał, ale i zaczął dawać przywołujące znaki. Pozostałam nieruchoma. Ruszyłam się z miejsca, dopiero wtedy, kiedy młodzi ludzie zbliżyli się na małą odległość ode mnie i najwyraźniej uśmiechali się do mnie, bo nikogo innego nie było.

- Michał i Natalia - przedstawił siebie i swoją partnerkę sympatyczny chłopak mówiąc podekscytowanym głosem:

- Cóż za zbieg okoliczności! Przed chwileczką spotkaliśmy tu moją kuzynkę, która przyjechała do Izraela na stypendium...

Proszę państwa, jakie szanse są na to by w Izraelu na początku grudnia było -13.6 st.C? (taką temperaturę odnotowano w Merom Golan), a w burzliwy, deszczowy wieczór, kiedy porządni Izraelczycy otuleni pierzynami oglądali wiadomości telewizyjne, w których podawano, że Szomron przykryty jest 90 centymetrową warstwą śniegu (więcej o 3cm śniegu było tylko w 1920 roku) na tym samym skrzyżowaniu w Tel Awiwie spotkało się aż tylu Polaków? Koniec świata.

 

8 comments Bez kategorii, Polacy w Izraelu, Tel Awiw